ในทศวรรษที่ผ่านมา ห้องปฏิบัติการอื่นๆ พบว่าการออกกำลังกายทำให้ระดับไอริซินสูงขึ้น และมีความสนใจที่จะมองหาความเชื่อมโยงระหว่างไอริซินกับโรคอัลไซเมอร์ รวมถึงโรคพาร์กินสัน เพื่อทดสอบผลกระทบของไอริซินต่อโรคพาร์กินสัน ทีมของดอว์สันและสปีเกลแมนเริ่มด้วยแบบจำลองการวิจัยที่ดอว์สันใช้ ซึ่งเซลล์สมองของหนูได้รับการออกแบบให้กระจายเส้นใยเล็ก ๆ ของอัลฟ่าไซนิวคลีอิน ซึ่งเป็นโปรตีนที่ควบคุมอารมณ์และการเคลื่อนไหวที่เกี่ยวข้องกับสมอง สารสื่อประสาทโดปามีน เมื่อโปรตีนจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อน กลุ่มเหล่านั้นจะฆ่าเซลล์สมองที่ผลิตโดปามีน ซึ่งเป็นตัวกระตุ้นสำคัญของโรคพาร์กินสัน Dawson กล่าวว่าก้อนเส้นใยของ alpha synuclein นั้นคล้ายคลึงกันมากกับสิ่งที่พบในสมองของผู้ที่เป็นโรคพาร์กินสัน ในรูปแบบห้องปฏิบัติการ นักวิจัยพบว่าไอริซินป้องกันการสะสมของก้อนอัลฟ่าไซนิวคลีอินและการตายของเซลล์สมองที่เกี่ยวข้อง จากนั้น ทีมวิจัยได้ทดสอบผลกระทบของ โรคภัย ไอริซินต่อหนูที่ออกแบบให้มีอาการคล้ายโรคพาร์กินสัน พวกเขาฉีด alpha synuclein เข้าไปในบริเวณของสมองหนูที่เรียกว่า striatum ซึ่งเซลล์ประสาทที่ผลิตโดปามีนจะขยายออกไป สองสัปดาห์ต่อมา นักวิจัยฉีดไวรัสเวกเตอร์ ซึ่งเพิ่มระดับไอริซินในเลือด ซึ่งสามารถข้ามสิ่งกีดขวางระหว่างเลือดและสมองเข้าไปในหนูได้ หกเดือนต่อมา หนูที่ได้รับไอริซินไม่มีการเคลื่อนไหวที่บกพร่อง ในขณะที่หนูที่ได้รับยาหลอกมีการขาดดุลในด้านแรงจับและความสามารถในการลงจากเสา