ในหลายวัฒนธรรมและอารยธรรม หลุมฝังศพถูกแทนที่หรืออยู่ร่วมกับอนุสาวรีย์หรืออนุสรณ์สถานผู้วายชนม์ บางครั้ง ในสมัยกรีกโบราณศพถูกเผาและขี้เถ้าใส่โกศศพ ใน ความคิดของชาวคริสต์ ยุคกลางหลุมฝังศพถือเป็นต้นแบบ บนโลก และเป็นสัญลักษณ์ของบ้านบนสวรรค์ แนวคิดนี้ปรากฏในสุสานใต้ดินของชาวโรมัน ผนังตกแต่งด้วยฉากของผู้ฟื้นคืนชีพในสรวงสวรรค์ เดอะ ตัว อาคารโบสถ์บางครั้งทำหน้าที่เป็น สุสาน หลุมฝังศพ ( เช่น สุเหร่าโซเฟียในอิสตันบูลเป็นสุสานของจัสติเนียน) ตลอดยุคกลาง เป็นเรื่องปกติที่จะมีการประสานร่างกันในโบสถ์ อาราม และห้องสวดมนต์ โดยมีการพรรณนาถึงผู้เสียชีวิตบนแผ่นป้ายที่แกะสลักหรือทาสี หรือเป็นรูปยักษ์ขนาดเท่าตัวจริง ผู้ตายไม่ได้ถูกมองว่าเป็นซากศพ แต่เป็นวิญญาณที่อาศัยอยู่ในสวรรค์ ด้วยมือของพวกเขาที่กดเข้าหากันเพื่อบูชาและมีสัญลักษณ์แห่งความรอดอยู่ข้างๆ ในช่วงศตวรรษที่ 15 มันกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของชาวคริสต์โดยทั่วไปที่จะเป็นตัวแทนของคนตาย สิ่งนี้เป็นการคาดเดาถึงการฟื้นฟูแนวปฏิบัติของชาวกรีกในการสร้างอนุสรณ์สถานที่ฝังศพมากกว่าการสร้างหลุมฝังศพในช่วงศตวรรษที่ 16 ตั้งแต่ยุคเรอเนซองส์ แนวคิดเรื่องสุสานทางตะวันตกในฐานะบ้านได้หายไปแล้ว เว้นแต่เป็นความทรงจำที่ จางๆในสุสานบางครั้งสร้างขึ้นเหนือหลุมฝังศพหรือใช้เป็นห้องฝังศพในสุสานสมัยใหม่ ดู สาลี่  ปลาโลมา  เนินดินจำลอง  ยักษ์  โลงศพ