แรกเริ่มทารกมีทฤษฎีทางความคิดที่ค่อนข้างง่าย พวกเขาตระหนักถึงลักษณะพื้นฐานบางอย่าง สิ่งที่ผู้คนกำลังดูเป็นสัญญาณของสิ่งที่พวกเขาให้ความสนใจ คนกระทำอย่างตั้งใจและมีเป้าหมาย ผู้คนมีความรู้สึกเชิงบวกและเชิงลบต่อสิ่งรอบตัว และผู้คนมีการรับรู้ เป้าหมาย และความรู้สึกที่แตกต่างกัน เด็ก ๆ เพิ่มแผนที่จิตนี้เมื่อการรับรู้ของพวกเขาเติบโตขึ้น ตั้งแต่วัยทารกจนถึงวัยกำลังพัฒนาแม้แต่ทารกก็ยังมีหลักการพื้นฐานบางประการเกี่ยวกับการเคลื่อนที่ของวัตถุในอวกาศและเวลา (Baillargeon et al., 2009) ตัวอย่างเช่น ทารกจะประหลาดใจ (วัดจากเวลามองที่เพิ่มขึ้น) หากวัตถุในตำแหน่งหนึ่งปรากฏขึ้นในอีกตำแหน่งหนึ่งโดยที่พวกเขาไม่เห็นวัตถุนั้นเคลื่อนที่ผ่านช่องว่างระหว่างนั้นแม้แต่เด็กทารกก็ดูเหมือนจะสามารถเข้าใจบางสิ่งที่ใกล้เคียงกับการบวกและการลบได้โดยสัญชาตญาณ และพวกเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อมีบางสิ่งที่ขัดกับหลักการเหล่านี้เกิดขึ้น (Wynn, 1992a) ตัวอย่างเช่น เมื่อเด็กทารกเห็นวัตถุชิ้นหนึ่งซึ่งถูกกั้นไม่ให้มองเห็น และพวกเขาเห็นว่ามีวัตถุอีกชิ้นวางอยู่ด้านหลังหน้าจอ พวกเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อหน้าจอถูกลดระดับลงหากยังมีวัตถุชิ้นเดียวอยู่ที่นั่น