ในทำนองเดียวกัน Satman และคณะ ระบุว่าค่าดัชนีมวลกายเป็นตัววัดความเสี่ยงโรคเบาหวานที่โดดเด่น [ 13 ] การวิจัยนี้ระบุว่าการเพิ่มขึ้นของค่าดัชนีมวลกายหนึ่งส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (5.9 กิโลกรัม/ตารางเมตร) ส่งผลให้ความน่าจะเป็นของโรคเบาหวานประเภท 2 เพิ่มขึ้น 1.16 สำหรับผู้ชายและ 1.09 สำหรับผู้หญิง การวิเคราะห์เพิ่มเติมเสร็จสิ้นแล้วในการศึกษาระยะยาวจากหลายชาติพันธุ์ที่ตั้งอยู่ในประเทศแคนาดา ซึ่งเกี่ยวข้องกับผู้ใหญ่ที่ไม่เป็นโรคเบาหวาน 59,824 คน ข้อมูลนี้สรุปว่าโอกาสในการเกิดโรคเบาหวานเพิ่มขึ้นที่ค่า BMI ที่ต่ำกว่าในคนเอเชียใต้ (24 กก./ตร.ม.) คนผิวดำ (26 กก./ตร.ม.) และคนจีน (25 กก./ตร.ม.) เมื่อเทียบกับคนผิวขาว (30 กก./ตร.ม.) ดังนั้นจึงสมเหตุสมผลที่จะสรุปว่ากลุ่มเชื้อชาติที่กล่าวมาข้างต้นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นที่จะเป็นโรคเบาหวานโดยมี ดัชนีมวลกาย ค่าดัชนีมวลกายต่ำกว่ากลุ่มเชื้อชาติผิวขาว [ 14 ] การทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเชื้อชาติและค่าดัชนีมวลกายเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับแพทย์และผู้ป่วยในการสร้างแผนการดูแลเฉพาะบุคคลและหารือเกี่ยวกับความเสี่ยงของโรคเบาหวาน ยิ่งไปกว่านั้น การค้นพบนี้สามารถคาดการณ์ได้ในวงกว้างมากขึ้นเพื่อจัดการกับข้อกังวลด้านสาธารณสุข แม้ว่าค่าดัชนีมวลกายจะเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของโรคเรื้อรัง เช่น โรคเบาหวานประเภท 2 นักวิจัยบางคนแนะนำว่าเครื่องมือวัดอื่นๆ มีประโยชน์มากกว่าสำหรับการทำนายนี้ ตัวอย่างเช่น ค่าดัชนีมวลกายเป็นตัวทำนายที่มีประสิทธิผลน้อยที่สุดสำหรับปัจจัยเสี่ยงโรคหัวใจและหลอดเลือด เช่น โรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง และภาวะไขมันในเลือดผิดปกติ เมื่อเปรียบเทียบกับการวัดอื่นๆ เช่น อัตราส่วนรอบเอว เอวต่อสะโพก และอัตราส่วนระหว่างเอวต่อส่วนสูง ในการศึกษาที่ดำเนินการโดย Lee et อัล [ 15 ]. การวิเคราะห์เมตานี้รวมผู้เข้าร่วม 80,000 คนใน 10 บทความ และพบว่าอัตราส่วนระหว่างเอวต่อส่วนสูงสามารถทำนายความเสี่ยงต่อโรคดังกล่าวได้ดีกว่ามาก ความสำเร็จนี้สามารถนำมาประกอบกับความสามารถของอัตราส่วนระหว่างเอวต่อส่วนสูงในการพิจารณาความอ้วนส่วนกลาง ในขณะที่ BMI ยังขาดความสามารถนี้