Robert Hooke , Ole Borch , Mikhail LomonosovและPierre Bayenต่างก็ผลิต ออกซิเจน ในการทดลองในศตวรรษที่ 17 และ 18 แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นองค์ประกอบทางเคมี ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความแพร่หลายของปรัชญาการเผาไหม้และการกัดกร่อนที่เรียกว่าทฤษฎีโฟลจิสตันซึ่งเป็นคำอธิบายที่โปรดปรานของกระบวนการเหล่านั้น ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1667 โดยนักเล่นแร่แปรธาตุชาวเยอรมันเจ. เจ. เบเชอร์และดัดแปลงโดยนักเคมีชื่อ จอร์จ เอิร์นสท์ สตาห์ลในปี ค.ศ. 1731 ทฤษฎีโฟลจิสตันระบุว่าวัสดุที่ติดไฟได้ทั้งหมดประกอบด้วยสองส่วน ส่วนหนึ่งเรียกว่า phlogiston จะถูกขับออกเมื่อสารที่บรรจุอยู่ในนั้นถูกเผา ส่วนส่วนที่ dephlogisticated นั้นคิดว่าเป็นรูปแบบที่แท้จริงของมัน หรือเรียกว่าCalx วัสดุที่ติดไฟได้สูงซึ่งเหลือสารตกค้าง เพียงเล็กน้อย เช่น ไม้หรือถ่านหิน คิดว่าส่วนใหญ่ทำจากไฟลจิสตัน สารที่ไม่ติดไฟซึ่งกัดกร่อน เช่น เหล็ก มีอยู่น้อยมาก อากาศไม่ได้มีบทบาทในทฤษฎี phlogiston และไม่มีการทดลองเชิงปริมาณเริ่มต้นเพื่อทดสอบแนวคิดนี้ แต่จะขึ้นอยู่กับการสังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อบางสิ่งไหม้ วัตถุทั่วไปส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเบาลงและดูเหมือนจะสูญเสียบางอย่างไปในกระบวนการ