สหรัฐฯ ซึ่งเน้นทรัพยากรบนทางหลวงมากกว่ารถไฟ กลับประสบปัญหาในการพัฒนารถไฟความเร็วสูงอย่างแพร่หลาย แม้จะดำเนินการย้อนหลังไปถึงปี 1960 เพื่อทำเช่นนั้นก็ตาม ในปี พ.ศ. 2508 สภาคองเกรสได้ผ่านพระราชบัญญัติการขนส่งทางบกด้วยความเร็วสูง โดยมีเป้าหมายเพื่อพัฒนาและสาธิตเทคโนโลยีภาคพื้นดินด้วยความเร็วสูง อย่างไรก็ตามความคิดริเริ่มส่วนใหญ่ค่อนข้างราบเรียบ รถไฟเทอร์โบดำเนินการในปี 1970 ระหว่างบอสตันและนิวยอร์กซิตี้ แต่ถูกทิ้งร้าง โมเดลที่ออกแบบโดยชาวฝรั่งเศสยังคงใช้งานในรัฐนิวยอร์กในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 แต่ก็หยุดผลิตเช่นกัน ในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 21 อเมริกามีรถไฟความเร็วสูงเพียงสายเดียวคือ Acela ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ รถยนต์ ระหว่างบอสตันและวอชิงตัน ดี.ซี. Acela เดินทางด้วยความเร็วสูงถึง 241 กม. (150 ไมล์) ต่อชั่วโมงในบางช่วง แต่ทางเดินมีความท้าทายด้านโครงสร้างที่ทำให้รถไฟไม่สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วดังกล่าวได้ตลอดเส้นทาง ซึ่งรวมถึงทางโค้งที่ทำให้รถไฟช้าลง สะพานและอุโมงค์บางแห่งที่มีอายุมากกว่า 100 ปี; และต้องใช้รางร่วมกับรถไฟขบวนอื่นรวมทั้งค่าขนส่งด้วย เป้าหมายของ Amtrak คือลดการเดินทางของ Acela ระหว่างนิวยอร์กและวอชิงตันให้เหลือน้อยกว่าสองชั่วโมง แม้ว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งในแคลิฟอร์เนีย ซึ่งเป็นรัฐที่มีประชากรมากที่สุดในสหรัฐอเมริกา ได้อนุมัติการออกพันธบัตรในปี 2551 สำหรับรถไฟหัวกระสุนระหว่างซานฟรานซิสโกและลอสแองเจลิส แต่ในปี 2565 การก่อสร้างได้เริ่มขึ้นเพียงส่วนเดียวและค่าใช้จ่ายโดยประมาณก็เพิ่มขึ้นเป็น 113 พันล้านดอลลาร์ ชะตากรรมไม่แน่นอน