ในสถานที่ที่มีฝนตกน้อยหรือเข้าถึงน้ำผิวดินได้จำกัด การพึ่งพาชั้นหินอุ้มน้ำถือเป็นเรื่องปกติ การแสวงหาประโยชน์จากทรัพยากรน้ำใต้ดินอาจคุกคามแหล่งน้ำในอนาคตหากอัตราการถอนออกจากชั้นน้ำแข็งเกินกว่าอัตราการเติมตามธรรมชาติ มีการประเมินว่าหนึ่งในสามของระบบชั้นหินอุ้มน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกกำลังประสบปัญหา น้ำดื่ม นอกจากนี้ การเปลี่ยนเส้นทาง การใช้มากเกินไป และมลพิษของแม่น้ำและทะเลสาบเพื่อการชลประทาน อุตสาหกรรม และการใช้ในเขตเทศบาล อาจส่งผลให้เกิดอันตรายต่อสิ่งแวดล้อมอย่างมากและการล่มสลายของระบบนิเวศ ตัวอย่างคลาสสิกของเรื่องนี้คือทะเลอารัล ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นแหล่งน้ำภายในที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลก แต่ได้หดตัวลงเหลือเพียงเศษเสี้ยวของขนาดเดิมเนื่องจากการผันน้ำของแม่น้ำที่ไหลเข้าเพื่อการชลประทานเพื่อการเกษตร