ในสงครามบอลข่าน (ค.ศ. 1912–1913) มีอัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยที่ไขสันหลังถึงร้อยละ 95 และในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (ค.ศ. 1914–18) ทหารอเมริกันที่มีอาการบาดเจ็บที่ไขสันหลังประมาณร้อยละ 80 เสียชีวิตก่อนกลับบ้าน . อย่างไรก็ตาม ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง (พ.ศ. 2482–45) รอยฟกช้ำ อัตราการรอดชีวิตของทหารที่ได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังเพิ่มขึ้นอย่างมาก 20 ปีหลังสงคราม ผู้ป่วยอัมพาตขาประมาณร้อยละ 75 ยังมีชีวิตอยู่ หน่วยโรงพยาบาลเฉพาะทางที่เรียกว่าศูนย์ประสาทส่วนปลาย ซึ่งได้รับการพัฒนาขึ้นในช่วงเวลาระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง แสดงให้เห็นถึงข้อดีของการให้การดูแลเฉพาะรายแก่ผู้ป่วยที่มีความต้องการพิเศษ ความสำคัญอย่างยิ่งเกิดจากโอกาสพิเศษที่เสนอโดยหน่วยเฉพาะทางดังกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถของพวกเขาในการเสนอข้อมูลเชิงลึกใหม่เกี่ยวกับการบาดเจ็บไขสันหลังตามธรรมชาติและเพื่อพัฒนากลยุทธ์การรักษาใหม่ ๆ