ปสรรคการพัฒนาตนเอง หรือการทำอะไรให้สำเร็จข้อสำคัญมาก ๆ ที่เกิดกับเราบ่อย ๆ คือ “ความขี้เกียจ” เมื่อใดที่มันเกิดขึ้นแล้วยากจะต้านทาน เหมือนเงามืดที่ค่อย ๆ ปกคลุมไปทุกอารมณ์ของเราให้พ่ายแพ้ นอนแผ่ และนั่นแหละ “ขี้เกียจอ่ะ..” 

เดิมทีอยากให้บทความนี้ชื่อ “เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่อยู่ในหัวเรา” แต่ก็เกรงว่าจะเป็นชื่อเรื่องที่สื่อสารน้อยไป ว่าเขียนเกี่ยวกับเรื่องอะไร ก็เลยคิดมาอีกชื่อว่า “เมื่อขี้เกียจไม่มีจริง” แต่ก็ยังแอบขัดใจ สุดท้ายขี้เกียจคิดก็เลย เอาสองชื่อไปเลย (แล้วไหน“ผมไม่คิดว่าคนเราขี้เกียจ” ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เพราะไม่เชื่อว่า จะมีใครชอบนอนหายใจทิ้งไปวัน ๆ โดยไม่อยากทำอะไรเลย ลองคิดดูว่าภาวะขี้เกียจสุด ๆ เรามักจะบอกกับตัวเองว่า “อยากนอนนนนนน” (ที่ไม่ใช่ง่วงนอน) แต่พอล้มตัวนอน เราก็ดูโทรศัพท์มือถือ ดูซีรีส์ ดูทีวี หรือคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง อยู่ดี

แต่ไม่นับตอนที่ “เหนื่อยกับบางสิ่งมามาก” แล้วอยากจะนอน อยากจะหยุดพัก ไม่อยากทำอะไร แบบนั้นไม่ใช่ขี้เกียจ แต่เรียกว่าท้อแท้ เหนื่อยใจ เกิดได้กับทุกคน ขยันแค่ไหนก็หมดแรงหมดใจได้นะ 

คนเราไม่ได้ขี้เกียจจริง ตัวอย่างอีกแบบ ก็ คือ บ่นว่ารู้สึกขี้เกียจ แต่อยากไปเที่ยว, อยากเล่นเกมส์, อยากทำในสิ่งที่อยากทำ ถ้าเป็นเช่นนี้ยิ่งชี้ชัดว่า คนเราไม่ได้ขี้เกียจ แค่ไม่อยากทำบางสิ่งในตอนนั้น แต่อยากทำสิ่งอื่นอยู่ ซึ่งจะถือว่า “ขยันเที่ยว ขยันเล่น ขยันสังสรรค์ ขยันอื่น ๆ…” ก็ได้ และในทางตรงข้าม บางคนเขาก็มองว่า ทำไมขยันเที่ยว ฉันขี้เกียจเที่ยว ขี้เกียจเล่นเกมส์ ขี้เกียจสังสรรค์ หรือขี้เกียจนอน ได้เช่นกัน

เมื่อขี้เกียจไม่มีจริง

ถ้าเริ่มมองตามมาในมุมนี้ ว่าที่จริงคนเราไม่ได้ขี้เกียจ แต่ “ไม่มีใครขยันทุกเรื่อง” คนขี้เกียจซักผ้า อาจเป็นคนขยันล้างจาน, คนขี้เกียจทำงาน อาจขยันดูซีรีส์, คนขี้เกียจออกกำลังกาย แต่ขยันกินเหล้า เดินไปหน้าบ้านไม่กี่ก้าวเพื่อแกว่งแขน 15 นาที ยากกว่า ขับรถไปครึ่งชั่วโมง หลายกิโล เพื่อกินเหล้า ไม่ได้กำลังจะตำหนิ แต่ก็เหมือนตำหนิไปแล้ว  ที่จริงแค่จะให้เห็นในมุมหนึ่งว่า “คนเราขยันทุกเรื่องไม่ได้” หรือ “ไม่มีใครขยันไปทุกเรื่อง” ต่อให้เป็นคนที่ใครมองว่าขยันแค่ไหนก็ตาม

เพราะเราย่อมเลือกทำในสิ่งที่อยากทำ หรือชอบทำก่อน ใครล่ะจะพยายามทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ จึงไปเรียกสิ่งนั้น “ความขี้เกียจ” มันก็ไม่ผิด แต่ถ้าคิดดี ๆ นั่นเพราะเราก็แค่กำลังอยู่ในสิ่งที่เราไม่อยากทำ

ถ้าคนไม่ได้ชอบสถานะ, ภาวะ, หรือสิ่งแวดล้อมที่เป็น ยังไงก็ขี้เกียจ

อาจมองว่า บางคนก็ดูเหมือนเป็นคนขี้เกียจไปเสียหมด เอ๊ะไม่สิ เป็นคนที่ไม่ขยันอะไรเลย มันมีความเป็นไปได้ ก็ในเมื่อสิ่งแวดล้อมนั้นมันไม่ใช่ ลองนึกว่า ให้คนไม่ชอบทำงานบ้าน ต้องมาเป็นแม่บ้าน ก็จะกลายเป็นไม่ใช่แค่ขี้เกียจล้างจาน แล้วจะขยันถูบ้าน หรือขี้เกียจถูบ้านแล้วจะขยันซักผ้า ก็มันไม่ชอบสถานะ, ภาวะ หรือสิ่งแวดล้อมในแบบที่เป็นนี้เลย ย่อมถูกสามีตำหนิ ต่อว่า ว่าเป็นเมียที่ “ขี้เกียจ” เป็นแน่แท้ แต่ใครจะรู้ หากให้เขาไปทำงานนอกบ้านแทน อาจจะขยันจนหาเงินเก่งกว่าสามีก็เป็นได้…

ถ้าเรากำลังขี้เกียจสิ่งนี้ แล้วเราขยันสิ่งไหน?

“ขี้เกียจไม่มีจริง” ไม่ได้กำลังจะหมายถึงประโยคนี้ไม่มี ต้องลบออกจากสารบบคำ หรือที่จริง ขี้เกียจมันมีกันบ้าง เพียงแค่เป็นหนึ่งในการเปลี่ยนทัศนคติมุมมอง ให้ทบทวนในแง่ตรงข้ามว่า ความขี้เกียจอาจเป็นเพียงภาวะ คล้ายเบื่อหน่าย หมดอาลัยตายอยาก ที่ส่งผลให้ขี้เกียจได้ แต่มันย่อมมีสาเหตุ มีที่มาที่ไปดลให้คนเราเป็นเช่นนั้น ไม่ใช่เป็นจากนิสัยหรือพันธุกรรม

ณ จุดหนึ่งหากมองในมุมที่ว่า “ขี้เกียจไม่มีจริง” มันอาจทำให้เรานึกไปได้ว่า “ถ้าเรากำลังขี้เกียจสิ่งนี้ แล้วเราขยันสิ่งไหน?” หรือไม่ชอบทำเรื่องนี้แล้วชอบทำเรื่องไหน ถ้านึกไม่ออกเลย ก็ไม่ได้หมายความว่าเราขี้เกียจอยู่ดี เราแค่จิตใจอ่อนแออย่างแรง บนความท้อแท้, พ่ายแพ้, สิ้นหวังบางอย่าง หรืออยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ทำให้เราขยันได้เลยเท่านั้นเอง จุดเริ่มต้นก็ต้องลุกขึ้นมา พาตัวเองไปให้พ้นจุดนี้ แล้วความขยันนั้นย่อมกลับมาได้เอง

เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่อยู่ในหัวเรา

ถึงตรงนี้จะเห็นว่า อันที่จริงความขี้เกียจมันก็ยังมีอยู่ในภาษาพูดหรือแง่การสื่อสารแบบตรงไปตรงมา แม้จะมองได้ในมุมว่า คนเราขยันไม่ได้ในทุกเรื่องก็ตาม แต่ที่มากกว่านั้น… บนความสำเร็จบางเรื่องของบางคน ก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะความ “ขยัน” สล็อตออนไลน์

เราไม่ได้ขยัน ไม่ได้ชอบหรอก แต่เราขี้เกียจไม่ได้…

มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ผมเห็นมุมต่างของความขยัน คือ การเคยถามเพื่อนที่เรียนได้ที่หนึ่งของชั้นว่า “ทำไมนายขยันอ่านหนังสือจัง?”

เพื่อนตอบว่า “ที่จริงก็ไม่ได้ขยันหรอก ขี้เกียจจะตาย แต่ถ้าไม่อ่าน เราจะจำได้ไง“ว่าขี้เกียจไม่มีจริง )