ศิลปิน Walid Raad เขียนว่า ข้อเท็จจริงต้องได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นกระบวนการ โดยเน้นถึงวิธีการผลิต นำไปปฏิบัติ สร้างความรู้สึก หรือท้าทายและโต้แย้ง ( Raad 2005 , 121) เช่นเดียวกับการโกหก ในทั้งสองกรณีมีกระบวนการที่เผยออกมาตามกาลเวลา - ฟักไข่ เติบโต อยู่รอดโดยไม่มีใครสังเกต หรือผลัดขนแห่งความจริง เพื่ออธิบายธรรมชาติกระบวนการของการทดลองทางศิลปะด้วยการหลอกลวง นักประวัติศาสตร์ศิลป์ Carrie Lambert-Beatty ได้บัญญัติคำว่า พาราฟิกชัน (parafiction) โดยใช้คำนี้เพื่ออธิบายงานศิลปะที่หลอกลวงผู้ชมอย่างแข็งขัน บ่อยครั้งก่อนที่จะมีสติสัมปชัญญะในการต้อนพวกเขากลับสู่ความเป็นจริง ( Lambert- บีตตี้ 2552 ) [2]คำถามที่เป็นหัวใจของบทความนี้คือ ลวดลายศิลปะ อะไรคือสิ่งที่เหลืออยู่ของการโกหกทางศิลปะเมื่อ ความจริง ได้รับการฟื้นฟู เมื่อวัตถุของมันถูกเปิดเผยว่าเป็นเท็จ คำโกหกจะไม่ระเหยไปง่ายๆ มันทิ้งสิ่งตกค้างไว้นานหลังจากที่การกล่าวอ้างความจริงถูกทิ้งไป ไม่ว่าจะดีหรือแย่กว่านั้น งานศิลปะที่ทดลองกับการหลอกลวงก็สามารถสร้างเอฟเฟกต์ที่แท้จริงได้ ในเอกสารนี้ ฉันต้องการเน้นผลกระทบกว้างๆ สองประเภท ประเภทที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ซึ่งหันความสนใจของเรากลับไปที่อุปกรณ์ตีกรอบความจริงที่อนุญาตให้มีการหลอกลวงตั้งแต่แรก และประเภทที่ประดิษฐ์ขึ้น ซึ่งจารึกว่า ภาพของโลกที่เป็นไปได้ในใจของผู้ชมหรือผู้เข้าร่วม จากความตั้งใจสู่ผล การโกหกในตอนแรกคืออะไร? เมื่อพูดถึงการระบุคำจำกัดความที่แม่นยำ ปัญหาของความตั้งใจจะมาถึงอย่างรวดเร็ว นักบุญออกัสตินเป็นคนแรกที่ร่างทฤษฎีการโกหกอย่างเป็นระบบที่วางอยู่บนความตั้งใจของผู้โกหก ในDe Mendacioของเขา เขาเขียนว่า ไม่ใช่ทุกคนที่พูดเรื่องเท็จ หากเขาเชื่อหรือลงความเห็นว่าเป็นความจริงตามที่เขาพูด ด้วยเหตุนี้จึงโต้แย้งว่าความสัมพันธ์ระหว่างคำพูดกับความเป็นจริงนั้นไม่มากนักที่บ่งบอกลักษณะของ โกหก แต่เป็นความตั้งใจที่จะหลอกลวง ( ออกัสติน 1847 , 383) ตำแหน่งนี้เน้นว่าการโกหกไม่ได้ขึ้นอยู่กับการละทิ้งความจริง มากนัก (ในความหมายที่แคบของความแม่นยำทางญาณวิทยา) แต่เป็นการละทิ้งความจริง