การทำศัลยกรรมหุ่นยนต์ในวันนี้ทำให้ผู้เข้ารับการผ่าตัดกลายเป็นผู้ชม

การฝึกแพทย์ในยุคหุ่นยนต์ทำให้ศัลยแพทย์ในวันพรุ่งนี้ขาดทักษะ

ก่อนที่หุ่นยนต์จะมาถึง การฝึกผ่าตัดก็ทำในลักษณะเดียวกันมาเกือบศตวรรษ

ในระหว่างบาคาร่าการผ่าตัดตามปกติ ผู้เข้ารับการฝึกอบรมจะทำงานร่วมกับพยาบาล วิสัญญีแพทย์ และช่างขัดเพื่อจัดตำแหน่งและทำให้ผู้ป่วยสงบ ขณะที่เตรียมสนามผ่าตัดด้วยเครื่องมือและไฟ ในหลายกรณี ผู้เข้ารับการฝึกอบรมจึงทำการกรีด หลอดเลือดถูกกัดกร่อนเพื่อป้องกันการสูญเสียเลือด และจัดตำแหน่งที่หนีบเพื่อแสดงอวัยวะหรือบริเวณที่สนใจ บ่อยครั้งเมื่อศัลยแพทย์มาถึง ขัดถู และเข้ารับหน้าที่ แต่การผ่าตัดโดยทั่วไปต้องใช้สี่มือ ดังนั้น ผู้เข้ารับการฝึกอบรมจึงช่วยศัลยแพทย์อาวุโสโดยการดูดเลือดและเนื้อเยื่อที่เคลื่อนไหว ค่อยๆ รับบทนำในขณะที่เขาหรือเธอได้รับประสบการณ์ เมื่องานผ่าตัดหลักเสร็จสิ้น ศัลยแพทย์ก็ออกไปทำงานเอกสาร จากนั้นผู้เข้ารับการฝึกอบรมก็ทำทุกอย่างที่จำเป็นต้องเย็บ เย็บกระดาษ หรือติดกาวเพื่อทำให้ผู้ป่วยกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ในระบบเก่านั้น ผู้เข้ารับการฝึกอบรมจะต้องรับผิดชอบในแต่ละขั้นตอนเป็นเวลาหลายชั่วโมง การผ่าตัดผ่านกล้องส่องกล้องไม่แตกต่างกันมากนัก (บางครั้งเรียกว่า "การผ่าตัดส่องกล้องน้อยที่สุด") ซึ่งเครื่องมือและกล้องต่างๆ ถูกใส่เข้าไปในตัวผู้ป่วยโดยใช้รอยผ่าเล็กๆ ในการผ่าตัดนั้น ผู้เข้ารับการฝึกอบรมได้ทำงานเบื้องต้นและทำความสะอาดเป็นจำนวนมากเช่นกัน ระบบความร่วมมือระหว่างผู้ฝึกงานระดับปรมาจารย์นี้ถูกยึดไว้มากจนชั่วโมงที่ใช้ในห้องผ่าตัด (OR) ยังคงถูกมองว่าเป็นตัวแทนของการพัฒนาทักษะ

นั่นไม่ได้ผลในการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์ หุ่นยนต์ผ่าตัดเป็นที่แพร่หลายมากขึ้นในโรงพยาบาล นับตั้งแต่ ระบบการผ่าตัดดาวินชีได้รับการอนุมัติจากสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาแห่งสหรัฐอเมริกาในปี 2543 หุ่นยนต์ดาวินชีจากบริษัทIntuitive Surgical ในซิลิคอนแวลลีย์ ครองตลาดในปัจจุบัน Intuitive มีเครื่องจักรมากกว่า 6,700 เครื่องในโรงพยาบาลทั่วโลก และบริษัทกล่าวว่าในสหรัฐอเมริกา เครื่อง Da Vinci ถูกใช้ในโรงพยาบาลชั้นนำ 100 เปอร์เซ็นต์ในด้านโรคมะเร็ง ระบบทางเดินปัสสาวะ บา คา ร่า เครดิต ฟรี นรีเวชวิทยา และโรคระบบทางเดินอาหาร นอกจากนี้ยังมีระบบหุ่นยนต์เฉพาะทางที่หลากหลายจากบริษัทอื่นๆ ที่ใช้ในสาขาต่างๆ เช่น ศัลยกรรมกระดูก ประสาทวิทยา และจักษุวิทยา

ในการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์ ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดคือจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด เมื่อทีมศัลยกรรม "เทียบท่า" หุ่นยนต์ขนาดใหญ่กับผู้ป่วย สำหรับระบบ da Vinci รุ่นปัจจุบัน นั่นหมายถึงการวางแขนหุ่นยนต์สี่ตัวที่ปลายด้วยเครื่องมือผ่าตัด และสร้าง "ช่อง" สำหรับเครื่องมือเหล่านั้นโดยการใส่กระบอกโลหะเข้าไปในช่องท้องของผู้ป่วยโดยใช้แผลเล็กๆ พอร์ตแรกอนุญาตให้เข้ากล้องได้ พอร์ตใช้สำหรับมีดผ่าตัด ด้ามจับ เครื่องมือกัดกร่อน ลวดเย็บกระดาษ หรือเครื่องมืออื่นๆ

เมื่อแขนหุ่นยนต์เข้าที่และใส่เครื่องมือแล้ว ศัลยแพทย์จะ "ขัดออก" และใช้ตำแหน่งห่างจากผู้ป่วยประมาณ 15 ฟุตในคอนโซลควบคุม da Vinci ซึ่งให้มุมมองสามมิติ มือของศัลยแพทย์อยู่บนตัวควบคุมอเนกประสงค์สองตัวที่สามารถเคลื่อนย้ายและหมุนเครื่องมือได้ในทุกทิศทาง โดยการสลับระหว่างเครื่องมือทั้งสองมือของศัลยแพทย์สามารถควบคุมแขนหุ่นยนต์ทั้งสี่ได้อย่างง่ายดาย

และผู้ฝึกหัด...ก็นะ เด็กฝึกจะได้ดูจากคอนโซลอื่น หากมี ในขณะที่หัวหน้าศัลยแพทย์สามารถให้แขนหุ่นยนต์แก่ผู้ฝึกหัดได้ในทางทฤษฎี แต่ในทางปฏิบัติไม่เคยเกิดขึ้น และศัลยแพทย์ไม่เต็มใจที่จะให้ผู้ฝึกหัดควบคุมแขนทั้งหมด เพราะรู้ว่าจะทำให้ขั้นตอนใช้เวลานานขึ้น และความเสี่ยงต่อผู้ป่วยเพิ่มขึ้นแบบไม่เชิงเส้นด้วยเวลาที่ผ่านไปภายใต้การดมยาสลบ

ฉันเริ่มค้นคว้าผลกระทบของหุ่นยนต์ผ่าตัดต่อเทคนิคการผ่าตัดและการศึกษาในปี 2556 การศึกษาของฉันพบว่าโรงพยาบาลที่นำเทคโนโลยีมาใช้ส่วนใหญ่มักจะเปลี่ยนผู้เข้ารับการฝึกอบรมเป็นผู้ช่วยเสริมใน OR ซึ่งหมายความว่าพวกเขาเริ่มฝึกเป็นศัลยแพทย์ "ของจริง" โดยไม่เพียงพอ ทักษะ. การย้อนกลับแนวโน้มนี้จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงเชิงสถาบันอย่างมาก ซึ่งฉันไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นในเร็ว ๆ นี้ ฉันกำลังทำงานร่วมกับผู้ทำงานร่วมกันในโซลูชันทางเลือกสำหรับการเรียนรู้ทักษะการผ่าตัด แพลตฟอร์มที่เราสร้างขึ้นอาจกลายเป็นว่ามีประโยชน์ในวงกว้าง บางทีอาจกลายเป็นพิมพ์เขียวสำหรับการฝึกงานในศตวรรษที่ 21 ด้วยซ้ำ

หุ่นยนต์ผ่าตัดคือความมหัศจรรย์ของวิศวกรรมในหลาย ๆ ด้าน ระบบดาวินชีช่วยให้ศัลยแพทย์มีมุมมองที่กว้างขึ้นและมือหุ่นยนต์ที่ไม่เคยสั่นคลอน ช่วยให้การผ่าตัดมีความแม่นยำมาก นอกจากนี้ยังให้การควบคุมที่มีประสิทธิภาพและใช้งานง่ายกว่าศัลยแพทย์ที่ได้รับจากเครื่องมือส่องกล้อง: อุปกรณ์เหล่านี้ทำงานบนจุดศูนย์กลาง ดังนั้นการเลื่อนมือไปทางซ้ายจะย้ายเครื่องมือไปทางขวา หุ่นยนต์ดาวินชียังให้การตอบสนองแบบสัมผัสได้ด้วย โดยรุ่นก่อนหน้านี้จะสั่นตัวควบคุมหากซอฟต์แวร์ตรวจพบเครื่องมือ "การปะทะ" และโมเดลล่าสุดให้การตอบสนองที่คล้ายกันเมื่อศัลยแพทย์เคลื่อนที่เร็วเกินไปหรือดำเนินการนอกขอบเขตการมองเห็น และคอนโซลตามหลักสรีรศาสตร์นั้นง่ายกว่าในร่างกายของศัลยแพทย์อย่างแน่นอน พวกเขาไม่ต้องนั่งหลังโต๊ะผ่าตัดครั้งละหลายชั่วโมงอีกต่อไป หุ่นยนต์ยังเป็นปรากฏการณ์ทางการตลาดที่นำไปสู่การแข่งอาวุธด้วยหุ่นยนต์

หลายคนคิดว่าผลลัพธ์ของผู้ป่วยต้องดีกว่าด้วยการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์ มันไม่ชัดเจนว่าเป็นความจริง อันที่จริง การสำรวจเมื่อเร็ว ๆ นี้ของการทดลองควบคุมแบบสุ่ม 50 ฉบับที่เปรียบเทียบการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์กับการผ่าตัดแบบปกติและผ่านกล้อง พบว่า ผลลัพธ์ที่ได้นั้นใกล้เคียงกัน และการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์จริง ๆ แล้วช้ากว่าเล็กน้อย จากมุมมองของฉัน การมุ่งเน้นไปที่การศึกษา เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ผลลัพธ์ไม่ได้เลวร้ายไปกว่านั้น เนื่องจากผู้อยู่อาศัยกำลังจะไปทำงานแรกโดยไม่มีประสบการณ์ที่จำเป็น อาจเป็นไปได้ว่าผลลัพธ์ของศัลยแพทย์รุ่นเยาว์ที่ไม่มีประสบการณ์ได้รับการถ่วงดุลโดยศัลยแพทย์อาวุโส หรืออาจเป็นไปได้ว่าศัลยแพทย์รุ่นน้องกำลังเรียนรู้เกี่ยวกับผู้ป่วยรายแรกของพวกเขา "อยู่ในป่า" ซึ่งเป็นความคิดที่ค่อนข้างอึดอัด นี่เป็นพื้นที่การวิจัยที่ร้อนแรง ดังนั้นเราควรทราบเพิ่มเติมในไม่ช้านี้

อาจดูเหมือนขัดกับสัญชาตญาณที่ผู้เข้ารับการฝึกอบรมการผ่าตัดต้องใช้เวลาในการฝึกอบรมมากขึ้น ในการเป็นศัลยแพทย์ บุคคลนั้นต้องใช้เวลาสี่ปีในโรงเรียนแพทย์ก่อน จากนั้นจึงค่อย อยู่ ในโครงการการอยู่อาศัยอย่างน้อยห้าปี ผู้อยู่อาศัยทางการแพทย์มีชื่อเสียงโด่งดังจากการทำงานหนักเกินไปและอดนอน จนถึงขนาดที่สหรัฐอเมริกาผ่านข้อบังคับในปี 2546 โดยจำกัดการทำงานต่อสัปดาห์ไว้ที่ 80 ชั่วโมง แต่ถึงแม้ว่าผู้ผ่าตัดจะใช้เวลาหลายชั่วโมงใน OR แต่ผลการวิจัยของฉันแสดงว่าชั่วโมงเหล่านั้นไม่ได้ให้ทักษะที่จำเป็นแก่พวกเขา และเนื่องจากพวกเขากำลังแข่งกันจากงานที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยรายหนึ่งไปยังงานถัดไป พวกเขาจึงแทบไม่ใช้เวลากับโปรแกรมจำลองสถานการณ์ แม้ว่าจะมีให้ใช้งานก็ตาม ครั้งสุดท้ายที่ฉันตรวจสอบสถานการณ์นี้ ประมาณหนึ่งปีที่แล้ว โรงพยาบาลส่วนใหญ่ได้รับคำสั่งให้ผู้อยู่อาศัยใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงต่อปีบนเครื่องจำลอง นั่นเหมือนกับการขอให้ใครสักคนเล่นวิดีโอเกมเป็นเวลาสี่ชั่วโมงต่อปีเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่มีชีวิตหรือความตาย

ในหลาย ๆ ด้าน ปัญหาที่เกิดขึ้นในการผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์สะท้อนถึงผู้ที่ต้องเผชิญกับอาชีพอื่น ๆ เนื่องจากพวกเขาต้องพึ่งพาระบบอัตโนมัติมากขึ้น สรุปสถานการณ์เป็น “ automation paradox”: ยิ่งระบบอัตโนมัติก้าวหน้าและเชื่อถือได้มากเท่าไร การมีส่วนร่วมของผู้ปฏิบัติงานที่เป็นมนุษย์ก็ยิ่งมีความสำคัญมากขึ้นเท่านั้น นั่นเป็นเพราะระบบจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดซึ่งอยู่นอกพารามิเตอร์การออกแบบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หรือจะล้มเหลวในทางใดทางหนึ่ง ในช่วงเวลาที่หายากแต่สำคัญยิ่งเหล่านั้น ผู้ปฏิบัติงานต้องตรวจพบความล้มเหลวและเข้าควบคุม นำทักษะความคิดสร้างสรรค์และการแก้ปัญหาที่เป็นมนุษย์อย่างแท้จริงมาใช้กับสถานการณ์ที่ยากลำบาก นักบินของสายการบินคุ้นเคยกับปัญหานี้เมื่อระบบนักบินอัตโนมัติแพร่หลายไปทั่ว และคำมั่นสัญญาของรถยนต์ที่ขับเคลื่อนด้วยตนเองกำลังนำการสนทนานี้ไปสู่สาธารณชนทั่วไป หุ่นยนต์ผ่าตัดมีความเป็นอิสระค่อนข้างจำกัด ณ จุดนี้ ดังนั้นผู้ประกอบวิชาชีพศัลยกรรมควรเรียนรู้จากตัวอย่างเหล่านี้และดำเนินการทันที โดยเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และเครื่องจักรเพื่อรักษาทักษะการผ่าตัดและหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุอันน่าสลดใจใน OR